• آزمایشگاه پاتوبیولوژی دکتر خسروشاهی
• آزمایشگاه تشخیص طبی
• ۱۳۹۷/۰۹/۲۴
• 1 دقیقه

تعریف عفونت ادراری

نیاز به مشاوره بیشتر دارید؟ برای صحبت با آزمایشگاه پاتوبیولوژی دکتر خسروشاهی کلیک کنید.

بپرس مشاوره رایگان

به هر نوع عفونت در کل مجاری ادراری عفونت ادراری یا UTI (Urinary Tract Infection) اطلاق می شود. این عفونت می تواند در مثانه، کلیه و مجاری ادراری وجود داشته باشد. به عفونت قسمت تحتانی مجاری ادرار سیستیت و به عفونت قسمت بالای مجاری ادرار عفونت کلیه گفته می شود.

سالانه 150 میلیون نفر در دنیا به عفونت ادراری مبتلا می شوند شیوع آن در زنان بالاتر از مردان بوده و 10 درصد از زنان، سالانه یک بار به عفونت ادرار مبتلا می شوند و 90 درصد بقیه حداقل یکبار این عفونت را در طول عمر خود تجربه می کنند.

علائم عفونت ادراری:

عفونت مجاری ادراری به دو بخش تحتانی و فوقانی تقسیم بندی می شوند که هرکدام علائم متفاوتی دارند.

عفونت قسمت تحتانی (سیستیت)

علائم این عفونت شامل درد هنگام ادرار کردن، تکرر ادرار، احساس نیاز به ادرار کردن با وجود خالی بودن مثانه است.

عفونت قسمت فوقانی (عفونت کلیه)

بیمار علائمی نظیر تب و درد های شکمی به همراه علائمی که برای سیستیت ذکر شد را تجربه می کند.

در افراد بسیار پیر و کودکان خردسال علائم عفونت ادراری می تواند مبهم و غیر اختصاصی باشد.

شایع ترین ارگانیسم ایجاد کننده عفونت ادراری باکتری به نام اشریشیا کُلی است. با این حال سایر باکتری ها و قارچ ها نیز توانایی ایجاد عفونت ادراری را دارند.

عفونت ادراری در زنان به علت آناتومی شان شایع تر بوده و سایر ریسک فاکتورها شامل: رابطه جنسی، دیابت، چاقی و سابقه خانوادگی است. با اینکه عفونت ادراری جزو عفونت های منتقل شده از راه جنسی طبقه بندی نمی شود ولی زنان جوان فعال از نظر جنسی حساس ترین گروه نسبت به این عفونت در میان افرادی هستند که سیستم ایمنی نرمال دارند.

عفونت کلیه معمولا در امتداد عفونت مثانه اتفاق می افتد ولی گاهی عفونت های خونی می تواند باعث عفونت کلیه شود.

تشخیص عفونت ادراری

معمولا پزشکان در افراد جوان بر اساس علائم، عفونت ادراری را تشخیص می دهند. با اینحال از آنجایی که نوع باکتری و آنتی بیوتیک موثر بر باکتری در این روش مشخص نمی شود، درخواست کشت ادرار برای تعیین موارد فوق ضروری است. با این حال وجود باکتری در ادرار همیشه به معنای عفونت ادرار نیست. بسیاری از باکتری های فلور نرمال پوست یا واژن ممکن است در ادرار وجود داشته باشند که باعث ایجاد عفونت ادراری نمی شوند.

درمان عفونت های ادراری ساده معمولا با یک دوره مصرف آنتی بیوتیک انجام می شود ولی در افرادی که عفونت های مکرر برگشت پذیر دارند ممکن است دو آنتی بیوتیک به طور همزمان تجویز شود.

از رایج ترین آنتی بیوتیک های مورد استفاده جهت درمان عفونت ادراری نیتروفورانتوئین و تری متوپریم سولفامتوکسازول است. استفاده از فنازوپیریدین جهت کاهش درد و علائم عفونت نیز توسط برخی پزشکان توصیه می شود.

راه های پیشگیری

پیشگیری از عفونت ادرار راه های مشخصی ندارد و حتی در افرادی که بهداشت فردی خود را بسیار رعایت می کنند نیز ممکن است اتفاق بیفتد، با این حال عدم استفاده از سرویس های بهداشتی عمومی، استفاده از استخرهایی که از بهداشت آنان اطمینان کافی در دست است و ادرار کردن پس از رابطه جنسی از جمله عواملی هستند که می توانند خطر ابتلا به عفونت ادراری را کاهش دهند.